کتاب شهرهای سفید

درباره یوزف روت و زندگی او

یوزف روت، متولد ۱۸۹۴ به عنوان فرزند یک تاجر چوب یهودی در برودی، گالیسیای شرقی، در لمبرگ و وین فلسفه و ادبیات خواند. در سال ۱۹۱۶، داوطلبانه به خدمت سربازی در جنگ جهانی اول رفت. پایان جنگ را به عنوان افسر ارتش اتریش-مجارستان در اسارت روسیه تجربه کرد.

پس از آزادی، به عنوان روزنامه‌نگار در وین و برلین، از جمله برای «دن نویه تاگ»، «فورورتس» و «فرانکفورتر سایتونگ»، کار کرد. در سال ۱۹۳۰، با رمان خود «ایوب»، اولین موفقیت ادبی خود را تجربه کرد. در رمان‌های بعدی مانند «مارش رادتسکی» یا «سرداب کاپوچین»، با دلتنگی و در عین حال انتقادی، زوال اتریش-مجارستان و شکست جمهوری اتریش را توصیف کرد.

«روزی از سر استیصال از ناتوانی مطلق تمام حرفه‌ها در پر کردن خلأ وجودم، روزنامه‌نگار شدم. من به نسل کسانی تعلق نداشتم که بلوغشان را با شعر آغاز و به پایان می‌رسانند. من هنوز به جدیدترین نسلی تعلق نداشتم که از طریق فوتبال، اسکی و بوکس به سن بلوغ می‌رسند. من فقط می‌توانستم با یک دوچرخه معمولی بدون ترمز رکاب بزنم و استعداد شاعرانه‌ام محدود به عباراتی دقیق در یک دفتر خاطرات بود.»

زندگی یوزف روث، سفری پر فراز و نشیب در میان شهرها و کشورها بود. او که در کودکی با ترانه‌های غمگین مادر و در جوانی با تلخی جنگ بزرگ شده بود، در جستجوی معنا و مفهوم، قلم به دست گرفت و به دنیای روزنامه‌نگاری و ادبیات پا گذاشت.

از لمبرگ تا وین و سپس برلین، روت با انتشار آثار ادبی و روزنامه‌نگاری، نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت. سفرهایش به پراگ، روسیه، آلبانی و لهستان، منبع الهام آثار بعدی او شدند. ازدواج، بیماری همسر، و تبعید به پاریس، فصل‌های دیگری از زندگی او را رقم زدند.

روت در تمام این سال‌ها، با انتشار رمان‌ها، مقالات و گزارش‌های خود همچون کتاب شهرهای سفید، تصویری زنده از جهان پیرامون و دغدغه‌های درونی‌اش را به تصویر کشید. او سرانجام در سال ۱۹۳۹، در پاریس، چشم از جهان فروبست و میراثی گرانبها از خود به جای گذاشت.

«وقتی سی ساله شدم، بالاخره توانستم شهرهای سفید را که در کودکی در رویا می‌دیدم، ببینم. کودکی من در شهرهای خاکستری، خاکستری گذشت. جوانی من یک خدمت سربازی خاکستری و سرخ بود؛ یک پادگان خاکستری، یک سنگر و یک بیمارستان صحرایی. به کشورهای خارجی سفر کردم، اما آن‌ها سرزمین دشمنان بودند.»