کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم

اثری متفاوت از قلمی جادویی

کتاب وقتی از دو حرف می زنم از چه حرف می زنم اثر هاروکی موراکامی: دنیای یک نویسنده-دونده!

رمان‌نویس ژاپنی، هاروکی موراکامی، چهره‌ای شناخته‌شده در عرصه ادبیات معاصر است. آثار او با فضاسازی‌های سورئال، شخصیت‌های منزوی و درون‌گرا، و کاوش‌های فلسفی در عین حال ساده و روان، مخاطبان جهانی را به خود جذب کرده‌است.

اما کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم تجربه‌ای متفاوت از موراکامی است. این کتاب نه رمان است و نه داستان کوتاه، بلکه رؤیاپردازی‌هایی‌ست در قالب خاطره‌نگاری که در آن نویسنده پیوند عمیق میان دویدن و نوشتن را با مخاطب در میان می‌گذارد.

دویدن در سپیده دم، در تنهایی و سکوت، به تجربه‌ای آیینی برای بسیاری از دونده‌ها تبدیل شده است. اما برای هاروکی موراکامی، نویسنده‌ی شهیر ژاپنی، دویدن فراتر از یک فعالیت ورزشی صرف است؛ دویدن برای او به مثابه‌ی سفری به درون، رویارویی با چالش‌ها و تأملی عمیق در ماهیت انسان و هستی است.

کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم (What I Talk About When I Talk About Running) را می‌توان تجلی همین نگاه فلسفی به دویدن دانست. این اثر که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد، به سرعت جای خود را در دل مخاطبان عام و خاص باز کرد و به اثری الهام‌بخش برای دونده‌ها و علاقه‌مندان به ادبیات داستانی بدل گشت.

بررسی کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم

کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم نه یک کتاب آموزشی درباره‌ی دویدن، بلکه اثری است تلفیقی از خاطره‌نگاری، شرح تجربیات شخصی موراکامی در حین دویدن و تأملات فلسفی او پیرامون ماهیت این فعالیت. کتاب فاقد روایت خطی و پیوسته است و نویسنده با رفت و برگشت میان روایت‌های گذشته و حال، خواننده را با ابعاد مختلف تجربه‌ی دویدن خود آشنا می‌کند.

موراکامی در ابتدای کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم ، با اشاره به شروع فعالیت دویدن خود در ۳۳ سالگی، خواننده را با چالش‌ها و دشواری‌های اولیه‌ی این مسیر همراه می‌کند. او از انگیزه‌های اولیه‌ی خود برای دویدن سخن می‌گوید و این‌که چگونه دویدن را به عنوان روشی برای غلبه بر تنهایی و انضباط شخصی برگزیده است.

در فصول بعدی، نویسنده به شرح تجربیات خود در مسابقات ماراتن در نقاط مختلف جهان می‌پردازد. توصیف‌های زنده و جزئی‌نگر او از سختی‌های مسیر، لحظات تردید و ناامیدی، و در نهایت، شیرینی رسیدن به خط پایان، خواننده را با چالش‌های درونی یک دونده‌ی حرفه‌ای هم‌دل می‌کند.

اما کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم تنها به شرح تجربیات فیزیکی دویدن محدود نمی‌شود. موراکامی در خلال روایت‌های خود، به کاوش در ابعاد ذهنی و درونی این فعالیت می‌پردازد. او دویدن را به مثابه‌ی سفری به درون و رویارویی با ناخودآگاه خویش تلقی می‌کند. سکوت و تنهایی حاکم بر مسیر دویدن، فضایی را برای او فراهم می‌آورد تا با دغدغه‌ها، ترس‌ها، و تاملات فلسفی خود مواجه شود.

کتاب از دو که حرف می زنم از چه حرف می زنم همچنین با طرح پرسش‌هایی بنیادین دربارۀ ماهیت انسان و هستی، خواننده را به تفکری عمیق فرامی‌خواند. موراکامی در خلال روایت‌های خود، به موضوعاتی همچون مفهوم انضباط، غلبه بر چالش‌ها، مواجهه با مرگ، و معنای زندگی می‌پردازد.