کتاب می روم که به کنسرت برسم

کلاف سردرگم رنج و خاطره

کتاب می روم که به کنسرت برسم داستان مردی است که در بزرگسالی، تمام زندگی خود را به یک زیرزمین تاریک و شلوغ در خانهٔ پدری‌اش تقلیل داده است. او، پسرکی حساس و خیال‌پرداز که در میان تنش‌های یک خانواده آشفته قد کشیده، اکنون از نور، آدم‌ها و صدای زندگی کناره گرفته است. ترس از داوری، ترس از یادآوری و وحشت از مرگ او را به این انزوای مالیخولیایی کشانده است. روایت از دل این انباری، از میان صداها و بوهای کهنه و خاطرات گنگ کودکی شکل می‌گیرد.

داستانی از یک ذهن رنج دیده

شخصیت اصلی کتاب می روم که به کنسرت برسم، بیش از آنکه یک راوی ساده باشد، نمودار درخشانی از یک کلاف سردرگم از رنج و خاطره است. شخصیت‌پردازی او کاملاً روان‌شناختی است؛ به‌گونه‌ای که انگیزه اصلی‌اش برای پنهان شدن و انزوا، تلاشی ناامیدانه برای فرار از مواجهه با حقیقت ویرانگر زندگی و گذشته دردناکش محسوب می‌شود. ضعف بنیادین او همان درماندگی محض او در برابر ترس‌های درونی و گذشته پرآشوب است. با این حال، حساسیت و قوه خیال‌پردازی او نقطه قوتی یگانه است که به او امکان می‌دهد تا در این انزوای سخت، پناهگاهی ذهنی برای خود بسازد. این پناهگاه از موسیقی و مرور خاطرات تشکیل شده است.

نثر موجز و کارکرد آن در انتقال حس خفقان

مهم‌ترین امتیاز کتاب می روم که به کنسرت برسم، سبک خاص شمس لنگرودی است که در آن، نثری موجز، اعتراف‌گونه و سرشار از تصویرهای شاعرانه را به کار گرفته است. روایت رمان، به شکل اول شخص ارائه شده که بلافاصله به خواننده حس مطالعه یک اعتراف‌نامه خصوصی و بسیار شخصی را منتقل می‌کند. این روایت با لحنی مالیخولیایی، تیره و نرم پیش می‌رود و با صدای بلند راوی در فضای تاریک و محدود زیرزمین آمیخته می‌شود.

از آنجا که بخش عمده داستان کتاب می روم که به کنسرت برسم در فضای محدود زیرزمین می‌گذرد، نویسنده به‌جای تمرکز بر توصیف مکان‌های بیرونی، به‌شکلی هوشمندانه بر توصیفات حسی (همچون صداهای محیط، بوها و حس مطلق تاریکی) تمرکز می‌کند. این تکنیک توصیفی، یک فضای تاریک و ملموس خلق کرده و به‌طور موثری، حس خفقان‌آور و محدودیت را به مخاطب انتقال می‌دهد.