کتاب دوستی با گراز

آنچه می‌خوانید بخشی از داستان دوستی با گراز است که اسم کتاب نیز از این داستان برداشته شده است. در این بخش کوتاه می‌تواند نمونه‌ای از سبک داستان‌نویسی و نثر داوودی را در کتاب دوستی با گراز ببینید.

« انگار ایستاده بودم. مامان به من رسیده بود و دستم را گرفته بود. گفته بود: راه ما همینه، هرچقدر هم که دماغت رو چین بدی،‌ راه ما همینه. بلندم کرده بود و بغلم گرفته بود. پاهایم روی برآمدگی شکمش بود :« خو که بگیری دیگه بویی نمی‌فهمی.» تمام راه نفس‌های مامان توی گوشم بود که مدام همین را می‌گفت. مدام تندتر و تندتر ‌می‌شد و پاهای کوچکی که از زیر شکمش می‌کوبید به پاهایم.

دیوار پشتی که تمام شد مامان گذاشتم زمین. صداشان ‌می‌آمد. من را صدا می‌زدند. نور چراغ قوه‌ها را دیدم. لای تاریکی امتداد می‌گرفتند. بو کشیدم. عمیق. انگار دو هزار برابر قوی‌تر از قبل. قدم‌هایم کند شد. پاهایم شل شد. خس خس گلویم قطع شد. دیگر دلم نمی‌خواست زود برسم. همان‌جا نشستم روی زمین. برایم شوهر و برادر و دوست نبودند. غریب بودند. روی خیسی علف‌ها نشستم و بو کشیدم.

تیزی ناخن‌هایم را کشیدم روی سردی علف‌ها و بو کشیدم. باید صبر می‌کردم. صبر می‌کردم تا بیفتند به جان هم. گوش‌هایم را تیز کردم. صدای باد بود. صدای جیرجیرک‌ها. صدای هوار کشیدن. صدای غورباقه‌ها. حالا غورباقه‌ها به نظرم بیشتر خوشمزه بودند تا لزج. بازی من تازه داشت شروع می‌شد. »

کتاب دوستی با گراز کتابی خواندنی و مناسب برای طرفداران داستان کوتاه است و هم‌چنین برای کسانی که تاکنون به سراغ این ژانر ادبی نرفته‌اند نیز می‌تواند یک باب دوستی بگشاید.