کتاب پروانه های سیاه

سبک نوشتاری: ظریف، تغزلی و کوبنده

سبک نوشتاری پریسیلا موریس در کتاب پروانه های سیاه مخاطب‌محور و روان است. او با نثری ظریف و دقیق، توانسته وحشت جنگ و محاصره را بدون توسل به خشونت گرافیکی افراطی منتقل کند. لحن روایت در سوم شخص است، اما کاملاً از دریچه ذهن زورا و حس انزوا و اندوه او فیلتر شده است.

قدرت اصلی کتاب پروانه های سیاه در توصیفات است: توصیفاتی که تضاد شگفت‌انگیز میان زندگی عادی و ویرانی را برجسته می‌کنند. او می‌نویسد: «صدای انفجارها جایگزین آواز پرندگان در هر صبح شده بود.» و یا استفاده از توصیف «پروانه‌های سیاه» برای خاکستر یا دوده ناشی از بمباران، استعاره‌ای عمیق و شاعرانه خلق می‌کند که نماد مرگ و در عین حال، لطافت از دست رفته شهر است. دیالوگ‌ها کوتاه، واقعی و اغلب آغشته به طنز تلخ بازماندگان است که به داستان گرما و انسانیت می‌بخشد.

معرفی کوتاه نویسنده

پریسیلا موریس نویسنده بریتانیایی و مدرس نویسندگی خلاق است که ریشه‌های بوسنیایی و انگلستانی دارد؛ مادرش اهل سارایوو و پدرش اهل کرن انگلستان است. او که در لندن بزرگ شد و تابستان‌های کودکی خود را در سارایوو گذراند، تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته‌های زبان‌های اسپانیایی، ایتالیایی، مردم‌شناسی اجتماعی در دانشگاه کمبریج و دکترای نویسندگی خلاق را در دانشگاه ایست انگلیا به پایان رساند.موریس  در حال حاضر تدریس نویسندگی خلاق را در کالج دانشگاهی دوبلین بر عهده دارد و زمان خود را بین ایرلند و اسپانیا تقسیم می‌کند.

این کتاب مناسب چه کسانی است؟

کتاب پروانه های سیاه مناسب خوانندگانی است که به دنبال داستان‌های جنگی با تمرکز شدید بر بُعد انسانی و عاطفی هستند . این رمان برای علاقه‌مندان به هنر و فرهنگ در مواجهه با نابودی جذاب است، زیرا شخصیت اصلی یک هنرمند است و هنر او نماد مقاومت است. همچنین، مخاطبان علاقه‌مند به تاریخ معاصر اروپا و جنگ‌های بالکان که خواهان درک رنج‌ها از دیدگاه یک غیرنظامی هستند، و در نهایت، کسانی که به دنبال آثار ادبی قدرتمند، دلخراش و نامزد جوایز معتبر می‌گردند، کتاب پروانه های سیاه را بسیار ارزشمند خواهند یافت.