روز سیاوش

«سیاوش» سمبل پاکی، سادگی، صداقت و معصومیت در شاهنامه است. داستان او از جذاب‌ترین و

حماسی‌ترین داستان‌های این منظومه است و علاوه بر داشتن همه‌ی ویژگی‌های حماسه، نمایان‌گر آداب و

رسوم انسان بودن است. وجه تمثیلی و نشانه‌شناختی اسطوره‌ای این اثر در بین مردم ما قابل اهمیت است. با

نگاهی به منابع تاریخی و کتاب مقدس «اوستا» می‌توان به نظریه اعتقاد توتمی درباره‌ی این اسطوره دست

یافت که در سیر تاریخی پیدایش«توتم اسپ» (اسب)، شواهدی آشکار حکایت از آن دارد که سیاوش یا سیاووش

یا سیاوخش از شخصیت‌های معصوم شاهنامه و فرزند پهلوان و برومند کاووس، نخست اسب بوده و از آن‌جا

که آثار آن مخصوصا در آیین تدفین مردگان بارزتر است، به اعتقادی توتمی تعلق دارد. تأکید شکرخدا گودرزی

در متن نمایشنامه «روز سیاوش» بر تحلیل‌هایی است که روایتگر نگاه آگاهانه به تمثیل‌شناسی اسطوره‌ی

سیاوش در رویکرد نشانه‌شناسانه متنی نمایشی است.