کتاب کافه کنار سد

خلاصه داستان نمایشنامه کافه کنار سد

نمایش با صحنه‌ای در یک پاب (میخانه) در شهرستان لییتریم ایرلند آغاز می‌شود. برندن، صاحب پاب، و جک، مکانیک و صاحب گاراژ، در حال صحبت درباره روزشان هستند. کمی بعد، جیم به آن‌ها ملحق می‌شود. این سه نفر سپس در مورد والری، زن جوان زیبایی از دوبلین که به تازگی خانه‌ای قدیمی در منطقه اجاره کرده است، صحبت می‌کنند.

با ورود فین‌بار، یک تاجر، به همراه والری، فضا پر از خاطره‌بازی و شوخی‌های دوستانه می‌شود. پس از چند دور نوشیدن، گروه شروع به تعریف داستان‌هایی با محوریت ماوراءالطبیعه می‌کنند. این داستان‌ها برگرفته از تجربیات شخصی آن‌ها یا روایت‌های عامیانه محلی است و با موضوعات رایج در فولکلور ایرلندی مانند ارواح، پری‌ها و اتفاقات مرموز در ارتباط است.

پس از اینکه هر کدام از مردان (به جز برندن) داستانی تعریف می‌کنند، نوبت به والری می‌رسد تا دلیل ترک دوبلین را بازگو کند. داستان والری تلخ و به وضوح واقعی است، اما با چرخشی به سمت ماوراءالطبیعه همراه می‌شود که یادآور روایت‌های قبلی است. این داستان مردان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و باعث می‌شود نرم‌تر، مهربان‌تر و واقعی‌تر به نظر برسند.

در پایان صحبت‌های والری، امیدی به نجات و در نهایت، رسیدن به پایانی خوش برای دو نفر از شخصیت‌ها وجود دارد. فین‌بار و جیم آنجا را ترک می‌کنند و در بخش پایانی نمایش، جک تک‌گویی نهایی خود را ارائه می‌دهد. این تک‌گویی داستانی از فقدان شخصی اوست که به گفته خودش، هر چند داستانی از ارواح نیست، اما به نوعی در مورد تسخیر شدن ذهن او صحبت می‌کند.

کانر مک فرسن: نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و کارگردان ایرلندی

کانر مک فرسن، زاده‌ی ۶ آگوست ۱۹۷۱، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و کارگردان صحنه و سینما اهل ایرلند است. او به پاس خدماتش به دنیای تئاتر، در ژوئن ۲۰۱۳ از سوی دانشگاه کالج دوبلین درجه‌ی دکترای افتخاری ادبیات دریافت کرد.

نمایشنامه کافه کنار سد نخستین نمایشنامه‌ی او بود که ابتدا در تئاتر رویال کورت لندن به روی صحنه رفت و سپس به وست‌اند و برادوی راه یافت. این اثر موفق به کسب جایزه‌ی لارنس اولیویه بهترین نمایشنامه‌ی جدید در سال ۱۹۹۹ شد.

مک فرسن همچنین در سال ۲۰۰۳ کارگردانی نمایشنامه‌ی «سرود کریسمس دوبلین» را در کمپانی تئاتر آتلانتیک برعهده داشت. نمایشنامه‌ی «شهر درخشان» او نیز در سال ۲۰۰۴ در تئاتر رویال کورت به روی صحنه رفت و روزنامه‌ی دیلی تلگراف او را به عنوان «بهترین نمایشنامه‌نویس نسل خود» توصیف کرد.