کتاب فروید در مقام فیلسوف

در نگاه نخست، ممکن است پیوند میان روانکاوی و فلسفه چندان آشکار نباشد. روانکاوی با تمرکز بر ناخودآگاه و تحلیل روانی حوزه‌ای مجزا از فلسفه‌ی انتزاعی به نظر می‌رسد. اما بوتبی در کتاب خود نشان می‌دهد که فروید در آثارش به مسائل بنیادین فلسفی همچون ماهیت ذهن، منشأ معنا، و چیستی سوژه پرداخته است. او با مفاهیمی همچون نهاد، خود، و فراخود، چارچوبی نظری برای درک کارکردهای ذهن و رابطه‌ی آن با دنیای بیرون ارائه می‌دهد.

بسیاری از منتقدان فروید، دیدگاه‌های او را صرفاً نظریات روان‌شناختی تلقی کرده‌اند و بدین ترتیب، ابعاد فلسفی آن‌ها را نادیده گرفته‌اند. بوتبی در کتاب خود این رویکرد را به چالش می‌کشد و استدلال می‌کند که فروید با مفاهیم و پرسش‌هایی سروکار داشته که از دیرباز دغدغه‌ی فیلسوفان بوده است.

کتاب فروید در مقام فیلسوف در پی آن است که جایگاه فلسفی فروید را احیا کند و نشان دهد که روانکاوی او واجد پیامدهای مهمی برای مباحث فلسفی معاصر است. بوتبی با ارجاع به آثار متفکرانی همچون مارتین هایدگر، و موریس مرلو-پونتی زمینه‌ی گفتگو میان روانکاوی و فلسفه را فراهم می‌آورد.