کتاب سایکوسیس ۴:۴۸

      سایکوسیس 4:48 متنی است مُثله شده، در خود منفجر و فروپاشیده، چنان‌که خودِ کین در یکی از همین قطعات می‌نویسد: «ذهن من توی هجومِ همین تیکه‌پاره‌های مُثله‌شدۀ درهم و برهمه»؛ هجومی جنون‌آسا از مونولوگ، دیالوگ، اعداد، شعر، ارجاعات کتاب مقدسی، خطابه، هذیان و … با کمترین توضیحات و پیشنهادات اجرایی و متنوع‌ترین زبان نمایشی. این گسیختگی حتی در ظاهر بصریِ متن نیز وجود دارد؛ تکه‌هایی جابه‌جا شده‌اند، فضاهایی خالی گذاشته شده‌اند و حتی صفحه‌ای نیز سفید. متن، در کلیت خویش، تصویرگر سوژه‌ای تاخورده است؛ تقابلی با نظامِ اعظمِ روان‌شناسی از یک سو، و با خود و درونیاتِ خویشتنش از سوی دیگر؛ جلوه‌ای از پدیدارشناسیِ سوژۀ روبه زوال. در نهایت، می‌توان اطمینان داشت که در مواجهه با یکی از غریب‌ترین و سخت‌ترین متون نمایشی برای خواندن و اجرا قرار گرفته‌ایم.

عشق من؛ عشق من؛ چرا رهایم کردی؟ مرور نمایشنامه «سایکوسیس 4:48»